Eerste stageweek en Mikumi National Park

Eerste stageweek en Mikumi National Park

Vrijdagmiddag, de eerste stageweek zit erop. Een week vol met nieuwe indrukken en ervaringen. Kristel en ik zijn dinsdag begonnen op the Children Ward. Begeleidt door twee co-assistenten/huisgenoten, wat heel erg veel scheelde in verband met de taal. De dag begint om half 8 met de dagopening. Er wordt hier een lied gezongen (wat vaak best mooi klinkt!) en een gebed gedaan. Vervolgens wordt er gevraagd of er nog bijzonderheden zijn. Omdat wij dinsdag voor het eerst waren, moesten wij ons voorstellen in het Swahili. Goed voorbereid natuurlijk, met behulp van onze huisgenoten, stonden wij daar in het Swahili te stotteren voor een grote groep verpleegkundigen en artsen. Gelukkig begrepen ze ons, en beviel ons praatje. Ze moesten lachen en klapten. Vervolgens liepen we mee met de co-assistenten naar de overdracht van de nacht naar de dag. Dit begint in het engels (met een héél erg Swahili accent) en gaat uiteindelijk vaak toch over in het Swahili. Daarna naar de afdeling, waar een ronde wordt gelopen door de artsen. De co-assistenten die de ronde deden op de kinderafdeling, konden Kristel en mij veel vertellen over alle verschillende ziektebeelden en medicijnen. Veel kinderen met malaria en malnutrition. Soms schrijnende verhalen, over met name financiële middelen en onwetendheid van ouders. Kinderen die daarom heel laat in het ziekenhuis terecht komen, wat er toe leidt dat de meeste patiëntjes die er liggen ook daadwerkelijk erg ziek zijn. Alles op zo’n afdeling is anders. Structuur, cultuur, geuren, mensen. Tussen 11 en 12 uur is meestal de ronde afgelopen voor de artsen. Omdat de rol van de verpleegkundigen nogal vaag voor ons is, hebben wij met de artsen meegelopen de eerste week, wat betekent dat wij na de ronde met z’n allen naar huis gingen en waar onze Mama het eten weer voor ons had klaar staan (best luxe hoor!). Rond een uur of half 3 gaan we opnieuw naar de afdeling, om hier te kijken of er nog nieuwe opnames zijn en of er nog problemen zijn. Uiteindelijk ben je dan om half 4/4 uur klaar en kun je naar huis. Dit is niet het dag programma van de verpleegkundigen, maar deze is voor ons nog erg vaag. Dus daar moeten we aankomende weken nog achter zien te komen.
In het ziekenhuis zijn de mensen allemaal erg open. Je mag overal kijken en vrijwel overal bij aanwezig zijn. Het is dan ook een voordeel dat we tegenover het ziekenhuis wonen. Als er ’s avonds nog een spoedgeval wordt geopereerd, kunnen we nog even oversteken en meekijken. Als ramptoerist is dit ideaal! Verder is de cultuur erg anders dan in Nederland. Er werd ons in Nederland veel vertelt dat je de Afrikaanse zorg niet mag vergelijken met de Nederlandse zorg, maar volgens mij kan dit niet eens. Op de kinderafdeling lagen kinderen tot vijf jaar. Opvallend was dat de moeders altijd bij hun kinderen waren, dag en nacht. Zelfs broertjes en zusjes waren mee, omdat de moeder in het ziekenhuis bij de patiënt moest zijn. De moeders zorgen voor de kinderen, ze verschonen ze en wassen ze. Ze geven ze eten en beantwoorden de vragen van de dokter. De dokter schrijft medicatie voor, wat de moeder vervolgens ophaalt en betaalt. De medicatie is in beheer van de moeder, en de verpleging wijst de moeders erop dat het tijd is voor bepaalde medicatie, maar het wordt gegeven door de moeders. Dit zijn taken die in Nederland heel belangrijk zijn als verpleegkundigen, wat hier wordt overgenomen door familie. Dus de precieze daginvulling van de verpleegkundigen is nog een beetje een raadsel. Verder zijn er veel ziektebeelden en/of behandelingen die we in Nederland niet eens kennen of anders kennen. Alles op zo’n afdeling is anders. Structuur, cultuur, geuren, mensen. Ook zijn er soms mensen van de Masai opgenomen, wat de geur van de afdeling wel goed vult… De manier van werken is ook erg wennen. Een infuus prikken bij een kindje gebeurt buiten, omdat daar beter licht is. Als het in het handje of armpje niet lukt wordt de zijkant van het hoofdje kaalgeschoren, om hier vervolgens een infuus in te brengen.

Donderdag zijn we naar de dichtstbijzijnde markt gelopen, in Madizini. Dit is ongeveer een half uur van ons huis en we lopen dan door de dorpjes achter ons huis. Hier zijn de blanken weer minder normaal, dus komen alle kinderen naar je toe rennen en roepen Wazungu! (blanken). Ze worden helemaal hyper als je ze aandacht geeft en proberen in hun beste engels, wat ze leren op school, te vragen hoe het met je gaat. Ze roepen dan ‘how are you?’ en als je antwoord geeft weten ze niet meer wat ze vervolgens kunnen zeggen. Ook vragen ze vaak ‘what’s my name?’ en bedoelen dan te vragen hoe we heten. In de dorpjes achter ons is het dan ook wel echt Afrika. Voetballen met een zelfgemaakte bal van zakken en touw, kleine hutjes en iedereen die buiten leeft. De mensen en vooral kinderen hier geven een gelukkige/tevreden indruk, niet wetende hoe het anders kan. In de dorpjes groet iedereen elkaar vriendelijk en vraagt iedereen hoe het met je gaat. In het begin is dit moeilijk omdat er veel verschillende manieren van begroeten zijn en hier weer bijpassende antwoorden bij horen, maar oefening baart kunst. De mensen vinden het leuk als je Swahili probeert en willen je allemaal helpen. Daarna is het natuurlijk leuk om wat Nederlands bij de locals bij te spijkeren. Vrijdag na stage zijn we met z’n allen naar onze ‘stamkroeg’ (een terrasje wat bijna niemand kent, aan de rand van een rivier) gegaan. Een paar mensen hadden postzegels nodig en moesten daarom naar het postkantoor. Iemand van het terras kon en wou met ons meelopen en ons de weg wijzen. Door allemaal dorpjes heen met hordes kinderen achter ons aan, kwamen we aan bij het postkantoor. Eenmaal daar, bleek het postkantoor dicht te zijn. De man die met ons mee liep zei dat wij even moesten wachten en ging even weg. Later kwam hij terug en maakte een gebaar dat we via de achteringang mochten. Door een tuintje vol met waslijnen waar was aan hing en wel tien paar schoenen buiten voor de deur stonden, kwamen we in een donker halletje/huis waar we postzegels konden krijgen. Omdat Kristel en ik niets nodig hadden en het nogal benauwend was in het halletje zijn wij naar buiten gegaan en hebben hier de kinderen vermaakt tot groot plezier van de kinderen en van de moeders. Eenmaal thuis zijn we naar de plaatselijke ‘snackbar’ geweest en hebben hier Chipsi mayai gehaald. Een soort van patat gebakken in ei, de lokale snack. Het eten is hier op zich wel prima, het is veel vet en zout. Door de week wordt er vegetarisch gekookt, omdat het vlees wat bij de slager hangt er niet zo smakelijk uit ziet. Eigenlijk hoef je al geen vlees meer als je dat ziet hangen in de zon en met vliegen erop. Soms mis ik wel een stukje vlees, een gewone bruine boterham met kaas of een echte lekkere pizza. Gelukkig hebben de meesten dat in het huis, waardoor we soms alle dingen opnoemen waar we naar verlangen, zoals lekkere zalm, pesto, vlees, etc.
Afgelopen weekend zijn we op safari geweest bij Mikumi National Park. Zaterdag ochtend zijn we met z’n vieren naar Morogoro vertrokken. Voor het ziekenhuis zouden NOAH’s stoppen (busjes die tussen Turiani en Morogoro rijden, waar ongeveer 8 mensen in kunnen, maar als het moet natuurlijk 12). Tussen een groepje jongens die bij hun piki piki’s (motortaxi) stonden, stonden we te wachten. Alle NOAH’s richting Morogoro zaten vol. De jongens waren onderling in het Swahili aan het praten en aan het lachen, waardoor het lijkt alsof ze over je roddelen. Maar uiteindelijk komen ze je toch helpen en zijn ze super behulpzaam. Toen ze eenmaal een NOAH hadden aangehouden, moesten er verschillende mensen uit om ons vieren mee te kunnen nemen. Eén man werd best boos, omdat hij niet uit wou snappen, hartstikke logisch. Het voelt heel gek, want we snappen op dat moment niet zo goed wat er gaande is en vragen er helemaal niet om. Maar toch lijkt het alsof we steeds overal voorrang krijgen, ten koste van andere mensen. In de NOAH hadden we vertelt dat we naar Mikumi National Park gingen. Toen we aankwamen op het busstation in Morogoro, stonden er alweer allemaal mensen om onze auto heen met aanbiedingen naar Mikumi National Park. Alsof mensen die in de NOAH zaten, mensen hebben gebeld om ons in Morogoro op te pikken. Gelukkig hadden we al een gids geregeld en kwam hij ons ophalen op het busstation. We zijn naar zijn kantoortje gereden en hebben hier afgerekend. Hij vertelde dat hij een speciale aanbieding had voor ons, dat we voor 10 dollar pp in een hotel konden slapen, in plaats van in een tent in het National Park. Wij, zo eigenwijs, vertelden dat we voor de ultieme safari wouden gaan en hebben het aanbod afgewezen. Hij leek heel verbaast en moest vervolgens ook nog alle kampeerspullen regelen. We moesten contact betalen en dit heeft hij bij de bank op zijn pas gezet, terwijl wij nog wat gegeten hadden in Morogoro. Vervolgens zijn we naar Mikumi gereden, wat normaal zo ongeveer anderhalf uur rijden is. Onze chauffeur was alleen bang voor de politie en reed ontzettend langzaam. Uiteindelijk hebben we er wel drie uur over gedaan denk ik. Eenmaal aangekomen bij het park was het half 5. Onze gids zou alles regelen, maar zijn pas werkte niet. Hij vroeg of wij het bedrag opnieuw voor konden schieten en hij dit de volgende dag aan ons terug zou geven. Eerst geweigerd, maar uiteindelijk toch maar gedaan omdat er geen andere mogelijkheid was en het alleen maar van onze tijd af zou gaan. Toen we eenmaal het park in gingen hadden we het met z’n allen al best gehad, door alle omstandigheden. Maar dit veranderde snel toen we de eerste olifanten van een paar meter afstand zagen. Heel onwerkelijk, spannend en gaaf om zo dichtbij beesten in het wild te rijden. Omdat we eerst onze tenten op moesten zetten reden we naar onze ‘camping’. Dit was eigenlijk alleen een toiletgebouwtje en een plek waar je vuur kon maken. Er stonden geen andere mensen en het was zo’n 15 minuten rijden van de bewoonde wereld in het park, zoals het restaurant etc. Toen we daar achter kwamen begon het wel wat te kriebelen. Dat je overal om je heen giraffen en olifanten ziet, en dan kijk je voor je en daar staat je tentje, ‘uuuuuh oké, misschien hadden we toch dat hotel moeten nemen’. We hebben nog rond gereden, totdat het donker werd en hebben toen in het restaurantje gegeten. Vervolgens zijn we naar de tent gegaan en hebben hier nog rond het vuur gezeten met de gids en twee jongens van het National Park. Het vuur bleef de hele nacht aan en wij zijn met z’n vieren in één tentje gekropen. Steeds wakker worden van elk geluidje wat je hoort, en uiteindelijk om half 6 gewekt worden door het gebrul van een leeuw. We schoten met z’n allen tegelijk overeind en deden de tent open. Waarop de mannen meteen zeiden; ‘be carefull, stay there!’ Daar zaten we dan, met z’n vieren in een tentje, wetende dat er een leeuw dichtbij rondloopt. Na een tijdje zijn we in de auto gestapt en zijn we opnieuw rond gaan rijden door het park. We hebben verschillende dieren gezien, zoals onder andere heel veel giraffes (en van heel dichtbij), olifanten, leeuwen, een luipaard, krokodillen, nijlpaarden, gnoe’s, buffels, zebra’s, pumba’s en bavianen. En natuurlijk een super mooi gebied, met een mooie zonsondergang en zonsopkomst. Net de Lion King in het echt. Het was er heel erg rustig en stil. Aan het einde van de zondagmiddag zijn we het park uitgereden en terug gereden naar Morogoro. Hier hebben we nog wat boodschappen gehaald voor de hele week en vervolgens heeft onze gids ons voor een bepaald bedrag naar Turiani gebracht. We waren zo moe, dat we geen zin hadden om een NOAH te zoeken en hier opgevouwen in te zitten. De gids wist alleen de weg niet naar Turiani, wat nogal knap is aangezien er niet zoveel wegen zijn hier, maar gelukkig hadden we google maps en konden we hem helpen. Rond een uur of 9 waren we weer thuis, moe maar met een hele ervaring en heel wat foto’s rijker.