Ondergedompeld in Tanzania

Ondergedompeld in Tanzania
'In vijf maanden onderga je Tanzania. Je wordt ondergedompeld in een wereld die zo volledig anders is dan je gewend bent, dat elke poging tot het beschrijven ervan niet veel meer oplevert dan een flauwe afspiegeling van de werkelijkheid' (Ad Groen, Wat weet ik er eigenlijk van?).

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. De tijd vliegt hier voorbij en de weken gaan super snel. Een raar besef als ik bedenk dat ik vijf weken weg ben van huis. Weken waarin weer veel gebeurd is en waarin ik veel heb gezien.
De week na de safari ben ik veranderd van afdeling. Ik ben begonnen op de Female Ward, samen met Kristel. Een totaal andere afdeling, waar meiden/vrouwen vanaf 5 jaar liggen. Bij de kinderen waren opzich nog wat dezelfde ziektebeelden, maar op de vrouwenafdeling kwamen er vreemdere dingen voor. We liepen veel mee met de co-assistente, die ons veel kon vertellen over de ziektebeelden en de behandeling ervan. Erg interessant maar het kost erg veel energie. Dit zorgde ervoor dat ik maandag ziek naar huis ben gegaan. Ik baalde hier erg van, omdat het de eerste paar weken zijn, omdat het leuk is en omdat je dus niets wil missen van wat er allemaal gebeurd. Het begin van die week heb ik het wat geprobeerd, maar het wou niet echt lukken. Na wat dagen op de bank gehangen te hebben en veel te hebben geslapen ging het aan het einde van de week weer wat beter. Ik kon weer hele dagen op de afdeling zijn en werken. Wel was de rol van mij op de afdeling nog wat aftasten. Lastig omdat veel verpleegkundigen geen/weinig Engels praten of willen praten. Ook nemen ze je niet echt mee, en moet je als je iets wil zien zelf initiatief nemen en erbij gaan staan. Vervolgens vinden ze dit prima en willen ze echt wel iets uitleggen. De vrijdag was de laatste dag van twee coassistenten. ’s Middags hebben we met z’n zevenen de Noah gepakt van Turiani naar Morogoro, om het laatste avondje samen te vieren. Vaste prik, naar hotel Mama P., ’s avonds westers eten bij Dragonairs, Kili’s (biertjes) drinken en natuurlijk de karaoke! De volgende dag stond er een wandeling op de planning. We zouden met z’n vijven gaan, en met de gids. De coassistent was ziek, dus zijn we met de verpleegkundigen omhoog geklommen. Een gids met een stinkende blouse (Afrikaans zweet (dat ruikt echt anders dan in Nederland)), met als stopwoordje ‘oké’ en dan tien keer achter elkaar en met slippers aan, gingen we vol goede moed de berg op. We zouden naar een waterval lopen in ongeveer 3 uur. Omdat wij in de bewoonde wereld begonnen moesten we een lange broek aan, eenmaal buiten de dorpjes konden we onze lange broek uit doen en hadden een kort broekje aan. Wat een verlichting. Het is op bepaalde stukken namelijk echt warm op de berg, hier zou je bij wijze van spreken een eitje kunnen bakken. Onderweg reden er Piki Piki’s en liepen er locals. Allemaal op slippertjes of blote voeten, terwijl wij er moeite mee hadden op onze wandelschoenen. Ook hoor je geen zucht of kreun van de lokale bevolking, terwijl wij bezweet en hijgend boven aankwamen. Onderweg kwamen we langs miljoenen bananenbomen, waar we bananen van konden eten, mangobomen, avocadobomen, etc. Na best een klim zijn we bij de waterval aangekomen, heel erg blij en hopend op een rustig en stille plek waar we uit zouden rusten. Dit bleek iets anders. De waterval was een soort van hangplek voor de lokale jeugd (of ze waren daar allemaal heel toevallig). Meiden met korte rokjes aan en muziek oordopjes in, uitdagend dansend op rotsen voor de waterval en poserend voor foto’s. Jonge jongens die helemaal onder de indruk zijn van vier wazungu’s (en van de dansende dames), en met ons op de foto wilden. Eenmaal bij de waterval besloten dat we toch maar een stukje terug lopen en daar pauze houden. Met uitzicht op Morogoro en eigenlijk best wel erg hoog, zitten we met z’n vieren op de berg. Als we koud beginnen te worden besluiten we om weer naar beneden te lopen. ’s Avonds zijn we met z’n vieren opnieuw naar de Dragonairs gegaan. Dit was nogal een drama, de een naar de ander voelde zich daar niet lekker en werd ziek. Na een korte tijd hebben we een taxi gebeld, en met volle doggy bags zijn we terug naar het hotel gegaan, waar de andere zieke ons zat op te wachten. ’s Nachts werd ik ook ziek. Zondag hebben de andere de wekelijkse boodschappen gehaald in de meest westerse supermarkt van Morogoro (nutella en pindakaas!) voor een week Turiani. Daarna zijn we de Noah ingegaan, op weg naar huis. Hobbelend en nog steeds vol verbazing uit je raampje naar buiten kijken, toch voelt het op sommige momenten nog zo onwerkelijk dat ik nu dan toch echt in Afrika ben. Thuis waren we met z’n vijven, rustig. Maandag zou ik weer beginnen op de Female Ward, maar zowel maandag als dinsdag ben ik weer ziek thuis gebleven. Ik baalde hier flink van, omdat ik gewoon aan de slag wou. Na wat dagen rust ben ik woensdag opnieuw begonnen. Donderdag middag heb ik de andere dutch nursing students opgehaald op de Labour Ward. Hier lagen pasgeboren baby’s onder de lamp en ik was werkelijk waar meteen verkocht. Vrijdag ben ik van de Female Ward naar de Labour Ward geswitcht. Helpen met bevallingen, en vervolgens de kleine wondertjes in de door moeder meegenomen doeken wikkelen. De baby gaat nog niet meteen naar de moeder zoals in Nederland, maar wordt eerst op temperatuur gebracht onder een warme lamp. Ik kon uren kijken naar de pasgeborene die daar te lagen brabbelen en hun oogjes voor het eerst open doen. Opslag verliefd.
Dat weekend zijn we opnieuw naar Morogoro geweest, en hebben we ons ondertussen vaste ritueeltje weer gedaan. Eten, karaoke en biertjes bij dragonairs, en zaterdag weer een wandeling op de planning. Dit keer met z’n vijven. Zaterdag avond zijn de nieuwe co-assistenten aangekomen, en hebben we deze opgevangen. Zondag zijn we met z’n allen terug gereden naar Turiani, en kwamen zij voor het eerst thuis. Best een gek idee, omdat wij er nu als één van de langste zitten terwijl dit nog niet zo voelt. Dit weekend heeft Joost ook een vliegticket geboekt, en komt mij eind januari ophalen in Tanzania. We vliegen samen terug, na natuurlijk twee weekjes genieten van Tanzania. Ik verheug me er nu al op…
Maandag wou ik weer beginnen op de labourward, maar dit mocht niet. We waren not allowed, omdat we geen midwifes zijn. Erg jammer, maar goed. We hebben door gewisseld en zijn verhuisd naar de Maternity Ward, waar vrouwen liggen die nog moeten bevallen en pas bevallen vrouwen met hun kindjes. Ook erg interessant, maar toch vond ik de labour afdeling tot nu toe leuker. Wie weet mogen we na wat ervaring op de Maternity nog terug naar de Labour. In het ziekenhuis is het dus nog een beetje zoeken naar ons plekje, maar we leren de verpleegkundigen steeds beter kennen en zij ons ook.
Thuis voelt wel steeds meer als thuis. Het klikt goed met de huisgenoten, en je leert elkaar goed kennen in een paar weken tijd. Helaas wonen er ook beesten in ons huis… Zoals kakkerlakken, in grote aantallen en vooral in de badkamer. Onze huisgenoot had laatst zelfs een schorpioen in zijn bed gevonden, dus dan besef je je wel weer extra dat je in Afrika zit.
Afgelopen weekend zijn we naar Masqat gelopen. Masqat is een bergdorpje, wat nogal bekend staat om een heftige wandeling heen en terug. Zaterdag ochtend om 7 uur vertrokken we, met z’n zessen achterin een pickup hobbelend door alle dorpjes waar ze nauwelijks/geen blanken kennen. Alle kindjes enthousiast zwaaien en achter de auto aanrennen. Na ongeveer drie kwartier rijden kregen we een lekke band (ook niet zo gek na zo’n weg…). We moesten uit de auto en stonden midden in zo’n dorpje. Opeens ben je dan als blanke niet meer zo leuk en eigenlijk best wel eng. Kindjes die op een afstandje staan te kijken en niet goed weten wat ze moeten doen. Gelukkig had de chauffeur een reserve band mee en konden we verder rijden. Een paar minuten later stopten we opnieuw en waren we op het beginpunt van de wandeling. Vol goede moed en enthousiasme stapten we uit en liepen we de eerste dorpjes door, klimmetjes op en gammele bruggetjes over. Lopend in een bos, wat net real life Jungle Book was, met watervallen, lianen, alleen vogels wat je hoort en krakende (jawel) bomen. Met twee gidsen/dragers en 14 flessen water (die konden we onderweg niet halen) hebben we zaterdag zo’n zeven uur gelopen door dorpjes, bossen en over open vlaktes. Ka-pot en vol verbazing dat het me nog redelijk af ging, kwamen we rond 4 uur aan in Masqat. We hadden gehoopt op een heerlijke maaltijd bij binnenkomst, een goed bed, een warme douch en bereik, maar geen van dit alles was daadwerkelijk aanwezig… Het diner werd om half 9 geserveerd, het bed stond in een kamer waar de ramen van kapot waren dus het was enorm koud, het water was op, en toen er eindelijk water was was het heel koud en bereik kennen ze daar niet. Maar ondanks dat waren de mensen erg vriendelijk en hartelijk, de kinderen nieuwsgierig en was het eten om half 9 heerlijk. Na een nacht dik ingepakt (de eerste keer echt koud in Tanzania), ging zondag ochtend de wekker om 7 uur. Om half 8 moesten we namelijk aanwezig zijn in de kerk voor de mis. Deze zou tot 9 uur duren en zouden dan nog de hele dag hebben om terug te lopen. De mis liep alleen iets uit, omdat er nog getrouwd moest worden. Dus duurde de mis tot half 12. Op gegeven moment duurde het erg lang, ging het houten bankje irriteren en omdat alles in het Kiswahili was, was het niet te volgen. Het geloof is hier wel een feestje, er wordt gedanst, geklapt en luidkeels gezongen door iedereen. Mensen kleden zich kleurrijk, lijken vrolijk en halen echt kracht uit het geloof. Na de mis een beetje in paniek snel nog ontbeten en onze tassen gepakt. Rond 12 uur zijn we weer op pad gegaan en hadden we het tempo er goed in, omdat we voor het donker terug moesten zijn. Weer dezelfde weg terug, maar dan meer afdalend, zijn we terug gelopen. Mooie uitzichten, steile wegen, vriendelijke mensen en super mooie bossen. Uiteindelijk waren we rond 8 uur thuis en opnieuw kapot en gesloopt. We hadden kramp in onze kuiten, blaren en geen van ons kon fatsoenlijk of pijnloos lopen. De volgende dag moest er gewoon gewerkt worden, maar toen onze begeleidster ons zag lopen zijn we naar huis gestuurd om rust te nemen, dat kan hier ook allemaal. ‘Polle polle, morgen is het ook nog druk!’
Vandaag (dinsdag) ben ik mee geweest op outreach. Met outreach gaan er verpleegkundigen in een jeep van het ziekenhuis naar dorpjes in de omgeving, om hier kinderen en zwangere vrouwen te vaccineren en te controleren. Heel wat vaccinaties gezet en kindjes gepijnigd, maar erg leerzaam en leuk om te doen!
De tijd gaat hier echt super snel. Het is af en toe nog zoeken wat betreft de stage, maar verder geniet ik volop van de omgeving, de mensen en de gastvrijheid van dit land. Ik kan niet wachten om dit te laten zien aan mijn bezoek die langskomt. Nog steeds mis ik thuis af en toe en zou ik wel even naar huis willen om iedereen te zien, lekker te eten en goed te douchen. Maar als ik besef dat ik dat altijd nog kan, en wat ik nu aan het ervaren ben tijdelijk is, wil ik hier zoveel mogelijk uithalen en genieten van de dingen die hier gebeuren, natuurlijk met mijn echte thuis in mijn achterhoofd.