Morogoro en Turiani

Morogoro en Turiani
Vrijdag zijn we vertrokken vanuit Mikadi Beach naar Morogoro. We moesten met de taxi naar het busstation in Dar Es Salaam. Opgave één is om het goede busstation te vinden, opgave twee is om in de goede bus te zitten en opgave drie is om je koffers in dezelfde bus te krijgen. Gelukkig kregen we de tip om onze taxichauffeur om hulp te vragen bij het vinden van de juiste bus. Voor 7000 Tzs (omgerekend 2,85 euro) zijn we naar Morogoro gereisd. De bus blijft net zolang wachten totdat deze vol is en vol is dan ook echt vol. Mensen zittend in een gangpad, terwijl de rit zo’n 4 a 5 uur duurt. Opgevouwen en als enige blanken in de bus zijn we naar Morogoro gereden. In de bus kwam er een man naast me zitten die mijn arm aanraakte en veeg bewegingen maakte. Hij legde zijn arm ernaast en maakte opmerkingen in het Swahili, iets wat ik nog niet versta. De mensen in de bus moesten er om lachen. Het is heel gek om op zo’n moment niet te kunnen peilen of het leuk of niet leuk is wat hij doet. Eenmaal aangekomen bij het busstation van Morogoro moesten we de bus uit. Bij de deur stonden al allemaal mensen van taxi’s klaar om je te kapen. Mensen zitten aan je, kijken je aan, pakken je koffers, roepen en maken andere taxichauffeurs zwart. Omdat dit weer een nieuwe stad was, is het moeilijk in te schatten wat hier betrouwbaar is en wat bijvoorbeeld goede prijzen voor taxi's zijn (anders wordt je opgelicht waar je bij staat). Eenmaal in het hotel waren we maar wat blij met de luxe. Niet dat het heel luxe was, maar voor hier natuurlijk wel. Een normale wc, een douche en twee grote bedden. Wel moesten we op dat moment nog steeds uit onze backpack leven, wat veel irritatie gaf. Je kunt nergens bij en wil op gegeven moment ook alles uitpakken en een plekje geven. Die avond hebben we afgesproken met de drie co-assistenten uit Amsterdam, die momenteel hun co-schappen in Turiani lopen. Zij waren dit weekend ook in Morogoro en hadden contact gezocht met ons. We hebben met z’n zevenen gegeten bij een restaurant waar over het algemeen veel blanken komen in het weekend. De co-assistenten konden veel vertellen over het ziekenhuis en de zorg. Tijdens het aanhoren van deze verhalen was ik zo benieuwd waar we nou eigenlijk terecht zouden komen en kreeg ik er veel zin in. We hoorden dat we door de weeks op vegetarisch Tanzaniaans dieet zijn, dus in het weekend moeten genieten van met name het vlees. De avond hebben we afgesloten met karaoke aan de bar. De volgende dag zouden we rustig aan doen. Boodschappen halen, een simkaart regelen, lekker zwemmen bij het hotel, bijkomen, en ’s avonds weer op pad met de co-assistenten. Dit liep even anders dan gepland. Het regelen van de simkaart was een ontzettende klus. We gingen naar een officiële winkel van de provider die we zouden nemen. Deze bleek al dicht te zijn, maar ze konden de simkaarten ook op straat verkopen. We vertrouwden dit niet en hebben lang gediscussieerd met de mensen. Uiteindelijk zijn we weg gegaan en hebben we de co-assistenten om hulp gevraagd (zij waren hier bekend mee). We hebben uiteindelijk een plek gevonden waar ze simkaarten hadden, en daar hebben we ongeveer zo’n drie uur gestaan denk ik… In spanning afwachtend wat ze allemaal aan het doen waren op mijn telefoon, maar wetende dat het even duurt maar altijd goed komt, bleef ik vertrouwen houden. Uiteindelijk is het gelukt en hebben we de helft van de dag verspild aan wachten en simkaarten… Maargoed! Die avond zijn we weer met z'n zevenen naar hetzelfde restaurant geweest en zijn we daarna op stap geweest in een openlucht club. Er is wel een soort van vast clubje van barmensen en eigenaren van barren wat hier samen komt en zij weten ook dat hier elke 5 maanden weer nieuwe Nederlanders aankomen. De volgende dag hebben we gezwommen bij het hotel (dat was er die dag daarvoor niet meer van gekomen…), hebben we geluncht in Morogoro en zijn we even snel over de markt gelopen om fruit te halen voor in Turiani. Vervolgens zijn we naar het busstation van Morogoro gereden en hebben hier de short cut naar Turiani genomen. Een busje voor ongeveer achttien mensen, waar we uiteindelijk met veel meer in zaten. Toen wij in wouden stappen gingen er mensen staan, zodat wij konden zitten. Dit was best wel gek, aangezien je hier niet om vraagt. Weer opgevouwen, zwetend en hobbelend zijn we naar Turiani gereden, wat ongeveer twee en een half uur duurde. Tijdens de busreis hebben we door verschillende soort landschappen gereden. Zo waren sommige stukken erg droog en dor, terwijl andere stukken heel groen en kleurrijk waren. Knalgroene velden waar vrouwen met gekleurde doeken en manden op hun hoofden lopen. Hele hoge bergen. Hutjes, armoede, kindjes, beesten. Net als in het eerste verhaal, zo’n busreis voelt heel erg onrealistisch. Je rijdt erdoorheen maar je beseft niet dat je midden in zo’n andere wereld zit. Eenmaal aangekomen in Turiani herkenden we het ziekenhuis en de omgeving daar voor van de foto’s. Ook dit was heel onwerkelijk om uiteindelijk dan echt zelf ook voor het ziekenhuis te staan. De mensen weten dat de blanken in het ziekenhuis werken en er tegenover wonen. Mensen beginnen te toeteren en te roepen, maar op een leuke manier. Eenmaal ‘thuis’ konden we eindelijk onze tassen droppen en konden we kennis maken met onze mama voor vijf maanden (sorry mams!). Een super lieve vrouw, die voor ons kookt, wast, boodschappen haalt en schoonmaakt. Ze spreekt alleen geen woord engels, dus qua communicatie is dit nog even wennen. Gelukkig zijn de co-assistenten er ook, die hier al wat langer zitten en de taal al beter kennen. Het huis heeft vijf slaapkamers, een grote woonkamer, twee hurk wc’s en een (koude) douche. Overal op de muren zijn muurschilderingen en teksten geschreven van eerdere studenten. Het is dan ook de bedoeling dat iedereen die hier geweest is iets schrijft op de muren. Er waren nog twee slaapkamers vrij in het huis, hier hebben Kristel en ik om geloot. Ik heb voor de aankomende twee weken nu het slechtste bed (dat heb ik ook wel gevoeld afgelopen nacht…), maar ik kan over twee weken wisselen met een van de mooiste kamers van het huis. Dus polle polle, geduld is een schone zaak! Wel waren we erg blij dat we eindelijk onze tassen uit konden pakken en bij de onderste spullen konden komen. Het is nu allemaal nog erg wennen in het huis, het werkt net even wat anders en je weet nog helemaal niets. Dit gaat natuurlijk snel wennen maar dat dit dan mijn thuis is voor vijf maanden, is een raar idee. Gisteravond zijn er twee vrienden van een co-assistent aangekomen, die een paar dagen ook in ons huis blijven (ja, onze mama heeft het opeens druk). Zij hebben allemaal speelgoed, kleding en schoenen meegenomen voor de kinderen hier. Vandaag (maandag 12 september) is een feestdag, wat inhoudt dat wij nog een extra dagje weekend hebben en kunnen acclimatiseren in ons huis en omgeving. Vanmorgen stonden we al om zeven uur op het voetbalveld met z’n negenen, om hier de spullen uit te delen en te spelen/sporten met de kinderen. Dit was echt geweldig. Ballonnen opblazen, dichtknopen en maar overgooien. Hoe veel plezier en hoe dankbaar de kinderen dan zijn, is heel mooi om te zien. Dat je een kindje zo blij kan maken met een ballon. Er kwamen steeds meer kinderen bij, vanuit alle hoeken. Kinderen gedragen zich hier ook niet verwend. Iedereen wil wel delen, en als er een ballon knapt is dit jammer maar niemand begint te huilen of iets. Je merkte dat de kinderen steeds losser werden en bij je op schoot kwamen. Ze pakten je hand vast en vonden de aandacht erg leuk. Ook vonden ze foto’s maken, poseren en deze dan terug kijken erg leuk. Na twee uur zijn we weer richting huis vertrokken en hebben we blije kindjes achtergelaten. Daarna hebben we een rondje over het ziekenhuis terrein gelopen en zijn we op sommige afdelingen even binnen geweest. De buitenkant van het ziekenhuis ziet er mooi uit, rustig en kleurrijk. De afdelingen binnen moet ik nog wat beter bekijken om dat te kunnen beoordelen. Het is in ieder geval heel onwerkelijk om daar morgen in een wit uniform en op witte klompen (ja ja!) rond te lopen.
Hier eten we tussen de middag warm, dus onze mama is nu chapati met mchicha aan het maken. Nog geen idee hoe het smaakt, maar het hele huis ruikt al heerlijk! Vanmiddag gaan we waarschijnlijk de omgeving wat verkennen en een stuk wandelen. Bij ons in de buurt is vrijwel overal geluid en muziek te horen, het ruikt veel naar eten en iedereen groet vriendelijk. Ik ben benieuwd hoe dat in de dorpjes hierachter gaat.
Zoals jullie waarschijnlijk kunnen lezen is het allemaal nog erg onwerkelijk en zit ik nog in een soort van rollercoaster, wat steeds op en neer gaat. Op sommige momenten denk ik, wat tof dat ik dit kan, mag en ga doen en op andere momenten moet ik bedenken waarom ik dit nog maar wou. Ik hoor dat veel mensen deze gedachtes hier hebben, en dat dit na een paar dagen/weken wat afvlakt. Ik laat het over me heen komen en ik zie het wel! Wij zijn in ieder geval blij dat we nu dan toch echt thuis zijn...